Soms lijkt alles goed te gaan en toch, zodra het lichtje uitgaat, komen de tranen. Je kind is verdrietig, weet misschien niet precies waarom, of vertelt ineens iets wat al een hele dag heeft zitten borrelen. Voor veel ouders is dat een lastig moment. Je hebt je best gedaan op het ritueel, je kind is moe, jij bent moe, en ineens lijkt slapen weer mijlenver weg.

In de Slaaapie-methode is dit geen ‘verstoring’, maar juist een uitnodiging: een kans om te verbinden. Want juist wanneer een kind verdriet laat zien, heeft het je nabijheid het hardst nodig. Dat is het eerste anker van Slaaapie: verbinding.

Verdriet hoort bij het leven, ook bij jonge kinderen. Maar op jonge leeftijd kunnen ze nog niet goed alleen reguleren wat ze voelen. Ze hebben daarvoor een volwassene nodig die blijft, zacht is, en laat voelen: jij mag er zijn met alles wat je voelt.

Wat je op zo’n moment kunt doen, is heel eenvoudig. Ga naast je kind zitten of liggen. Leg een hand op de rug of over de buik. Zeg zacht: “Je bent verdrietig hè. Dat mag. Ik ben bij je.” Je hoeft het niet op te lossen. Je hoeft het niet weg te praten. Alleen je aanwezigheid en je rust zijn al troostend.

Een krachtig hulpmiddel dat je hierbij kunt inzetten, is de meditatie over het verdrietdier. Dit is een zacht verhaaltje waarin je kind zijn of haar verdriet mag voorstellen als een dier. Het verdrietdier komt even langs om te laten weten dat het iets gevoeld heeft. Het hoeft niet weggestuurd te worden, maar mag even dichtbij zijn. Samen kijk je ernaar, geef je het misschien een naam, en voel je hoe het langzaam rustiger wordt. Door het verdriet op deze manier te erkennen én te verzachten, ontstaat ruimte. Je kind voelt: het mag er zijn, én het zakt weer weg.

Deze meditatie vind je terug in de Slaaapie-app en is speciaal geschreven om op een liefdevolle manier om te gaan met verdriet voor het slapen. Het helpt je kind woorden en beelden te geven aan iets wat anders te groot voelt – en het helpt jou om met zachtheid aanwezig te blijven.

Fysiek contact speelt ook een belangrijke rol. Een zachte aanraking of het samen doorlopen van een rustgevend kriebelverhaaltje, zoals je die in de app vindt, helpt het lichaam oxytocine aan te maken: het knuffelhormoon. Dat zorgt voor ontspanning, veiligheid en verbondenheid. Dit kun je inzetten als natuurlijke overgang van verdriet naar rust. Je kind voelt zich gehoord én gekoesterd, en kan van daaruit tot kalmte komen.

En vergeet ook jezelf niet. Verdriet bij je kind kan iets raken in jou. Misschien wil je het oplossen. Misschien word je onrustig of voel je je machteloos. Dat is normaal. Ook jij hoeft het niet perfect te doen. Blijf ademhalen. Blijf zacht. Jouw rust is het anker en dit voelt je kind.

In het Slaaapie-ritueel is dit het moment waarop verbinding overgaat in ontprikkeling. Je kind heeft het eruit mogen laten. Jij bent er geweest. Nu mag de spanning zakken, mag het lijf zwaar worden, de adem rustiger. En vanuit daar… volgt vanzelf de ontspanning.

Je hoeft niet hard je best te doen.
Je hoeft alleen aanwezig te zijn.

Slaap komt wanneer het kind zich veilig voelt.
En dat begint – altijd – bij jou.

En vergeet ook jezelf niet. Verdriet bij je kind kan iets raken in jou. Misschien wil je het oplossen. Misschien word je onrustig of voel je je machteloos. Dat is normaal. Ook jij hoeft het niet perfect te doen. Blijf ademhalen. Blijf zacht. Jouw rust is het anker waar je kind op drijft.

In het Slaaapie-ritueel is dit het moment waarop verbinding overgaat in ontprikkeling. Je kind heeft het eruit mogen laten. Jij bent er geweest. Nu mag de spanning zakken, mag het lijf zwaar worden, de adem rustiger. En vanuit daar… volgt vanzelf de ontspanning.

Je hoeft niet hard je best te doen. Je hoeft alleen aanwezig te zijn.

Slaap komt wanneer het kind zich veilig voelt.
En dat begint – altijd – bij jou.

*KLIK HIER voor de meditatie "verdrietdier"

*KLIK HIER voor de kriebelverhalen